【პროფილი】
რუსული ენა შეისწავლა ტოკიოს უცხოური ენების უნივერსიტეტში, ხოლო მაგისტრის პროგრამა დაამთავრა ტოკიოს უნივერსიტეტის კურსდამთავრებულთა სკოლაში. იმუშავა საელჩოებში და JICA-ს პროექტებში ყოფილი საბჭოთა რეგიონის ქვეყნებში. ამჟამად ცხოვრობს საქართველოში. ასევე დაკავებულია რუსული ენის თარგმნითა და ინტერპრეტაციით.
―― რა გარემოებამ განაპირობა თქვენი კავშირი საქართველოსთან?
ტაკარაგავა სან: ყოველთვის მიყვარდა ლიტერატურა და ძირითადად რუსულ ლიტერატურას ვსწავლობდი ტოკიოს უცხოური ენების უნივერსიტეტში. სწავლების პროცესში ხშირად მქონდა შესაძლებლობა წამეკითხა ლიტერატურა, რომელიც კავკასიის რეგიონს ეხებოდა. უნივერსიტეტის მესამე კურსის დასრულების შემდეგ, ენის სწავლის პროგრამის ფარგლებში სანქტ-პეტერბურგში, რუსეთში წავედი. ამ პერიოდში პირველად შევხვდი ქართველს. ეს შეხვედრა კიდევ უფრო გამიღრმავა ინტერესი საქართველოს მიმართ, რომელსაც ისედაც ვიკვლევდი.
რუსეთში სწავლის დასრულების შემდეგ, უნივერსიტეტი დავამთავრე და სწავლა მაგისტრატურაში გავაგრძელე. ამ პერიოდში გადავწყვიტე, რომ ჩემი სამაგისტრო თეზისი მიჰაილ ლერმონტოვს მივუძღვნა, რამაც საქართველოსთან კიდევ უფრო ღრმა კავშირი ჩამომიყალიბა.
――საქართველოში პირველად სტუმრობისას რა შთაბეჭდილება დაგრჩათ?
ტაკარაგავა სან: ჩემი პირველი ვიზიტი საქართველოში იყო ორკვირიანი მოგზაურობა სამაგისტრო პროგრამის ზაფხულის არდადეგებზე. კარგად მახსოვს, როგორ შემძრა ეს გამოცდილება, რადგან, ბოლოს და ბოლოს, შევძელი იმ ქვეყნის მონახულება, რომელსაც დიდი ხანია ვაფასებდი. რაც ყველაზე ძლიერ შთაბეჭდილებად დამრჩა, იყო საქართველოს ცა და ატმოსფერო—რაღაც ისეთი, რაც სიტყვებით რთულად გადმოსაცემია.
რა თქმა უნდა, საქართველოს აქვს ბევრი შესანიშნავი ელემენტი, როგორიცაა უგემრიელესი ქართული სამზარეულო და მისი ხალხის თბილი სტუმართმოყვარეობა. თუმცა, ამაზე მეტად, საქართველოს გამორჩეულს ხდის მისი მდიდარი კულტურა, ისტორია, რომელიც ტრიუმფებმა და ტრაგედიებმა ჩამოაყალიბა, და ქართველი ხალხის ღრმა დამოკიდებულება საკუთარ წარსულთან. ვფიქრობ, ეს ფაქტორები განაპირობებენ იმ განუმეორებელ შეგრძნებას, რასაც მისი ცა და ჰაერი ქმნის—რაღაც ისეთივე გამორჩეული, როგორც თავად ქვეყანა.
ჩემი მოგზაურობის შემდეგ, 2002-2003 წლებში თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ვსწავლობდი. მოკლე ვიზიტისგან განსხვავებით, საქართველოს ხანგრძლივად სტუმრობა მაძლევდა შესაძლებლობას, სრულად განმეცადა იქ ცხოვრება. იმ დროს, წყლისა და ელექტროენერგიის გათიშვები ხშირი იყო, მაგრამ ეს გამოწვევები ყოველდღიური ცხოვრების საინტერესო ნაწილად იქცა. ამან მომცა შესაძლებლობა, დავფიქრებულიყავი იმაზე, თუ როგორ არის „ნორმალური“ რაღაცები იაპონიაში და როგორ არ არის აუცილებელი, რომ ეს ნორმა ყველგან იგივე იყოს.
საქართველოში სწავლის პერიოდში, ვესწრებოდი ლიტერატურისა და რუსული ენის ლექციებს. ჩემი თეზისი მიჰაილ ლერმონტოვს ეხებოდა, ამიტომ, როცა ლექციაზე არ ვიყავი, თბილისის ბიბლიოთეკაში ვატარებდი დროს, ვეძებდი იშვიათ დოკუმენტებს, რომლებიც იაპონიაში ხელმისაწვდომი არ იყო, რათა კვლევა გამეგრძელებინა. გარდა ამისა, უნივერსიტეტში იაპონურის სწავლების შესაძლებლობაც მქონდა.
―― თქვენ დაწერეთ თეზისი მიჰაილ ლერმონტოვზე. თქვენი პერსპექტივიდან, რა კავშირია ლერმონტოვსა და საქართველოს შორის და რა ხდის მის ნაწარმოებებს ასე მომხიბვლელს?
ტაკარაგავა სან: ჩემი თეზისის თემა იყო „საქართველოს სახე ლერმონტოვის ნაწარმოებებში“. ყოველთვის მომწონდა მისი ნაწარმოებები, მათ შორის „ჩვენი დროის გმირი“, მაგრამ რეალურად, მიხაილ ლერმონტოვი საქართველოში მხოლოდ მცირე ხნით იმყოფებოდა და მისი ზუსტი ნაბიჯები ამ ქვეყანაში დღემდე გაურკვეველია. მისი შეხედულება საქართველოზე შესაძლოა გარკვეულწილად მიკერძოებული იყოს. ის იყო რუსეთის იმპერიის ეპოქის მაღალი წრის წევრი, მაგრამ ამავე დროს, სამშობლოდან გადასახლებული. შედეგად, საქართველო მისთვის იყო როგორც აღტაცების საგანი, ასევე სამშობლოში დაბრუნების ლტოლვის ნაწილი. ის სავსე იყო სიყვარულით საკუთარი გადასახლებული ქვეყნის მიმართ, მაგრამ ამავდროულად, ნუგეშს პოულობდა საქართველოს თვალწარმტაც პეიზაჟებში, თან წარსულისკენ მიისწრაფოდა. გარკვეულწილად, მისი პერსპექტივა ჩემს გამოცდილებას ჰგავდა—რუსეთიდან საქართველოს მიმართ ინტერესს.
განსაკუთრებით მომხიბლავდა ლერმონტოვის ბუნების ფერადი აღწერები, როგორიცაა „მთები, რომლებიც მწვანე ხალიჩასავით გადაჭიმულია“ და „მდინარეები, რომლებიც გველის ქერცლივით ირხევა“. გარდა ამისა, მისი ადამიანური ემოციების სიღრმისეულად აღქმის უნარი, გრძნობების გამოკვეთა და მათი წერილობითი გამოხატვა თვისებებია, რომლებიც დღემდე აქტუალურია თანამედროვე ლიტერატურაში. მიუხედავად იმისა, რომ ვაფასებ „ჩვენი დროის გმირს“, ლერმონტოვის პიროვნება ჩემთვის უფრო საინტერესო და შთამბეჭდავია, ვიდრე მისი კონკრეტული ნაშრომები.
――თქვენ მუშაობდით სხვადასხვა ყოფილი საბჭოთა ქვეყნებში, მათ შორის საქართველოში. როგორი გზა გაიარეთ, რომ ამ გამოცდილებამდე მისულიყავით?
ტაკარაგავა სან: ტოკიოს უნივერსიტეტში სამაგისტრო პროგრამის დასრულების შემდეგ, მინდოდა საქართველოში დაკავშირებული მუშაობის გაგრძელება. თუმცა, იმ დროს საქართველოში არ იყო იაპონიის საელჩო; ამის ნაცვლად, იაპონიის საელჩო აზერბაიჯანში ფარავდა საქართველოსაც. ამიტომ, დავიწყე მუშაობა იაპონიის საელჩოში აზერბაიჯანში, როგორც გაგზავნილი თანამშრომელი. გაგზავნილი თანამშრომლის ვადის დასრულების შემდეგ, იმავე საელჩოში გავაგრძელე მუშაობა, როგორც საბაზისო დელეგატი. მოგვიანებით, როცა იაპონიის საელჩო საქართველოში დაარსდა, ამ ქვეყნის სპეციალიზებული მკვლევრის პოზიცია დავიკავე.
საქართველოში გატარებული დროის შემდეგ, ვმუშაობდი JICA-ს დაგეგმვისა და კვლევის ოფიცრად უკრაინაში, რუსეთში და უფრო ახლო წარსულში, ყირგიზეთში, რომელიც მდებარეობს ცენტრალურ აზიაში. წარმატებით დასრულებული სამუშაო პერიოდის შემდეგ, დავბრუნდი საქართველოში, სადაც ჩემი ოჯახია. რადგან ბევრ ყოფილ საბჭოთა ქვეყანაში მუშაობისას რუსულს ვიყენებდი, ამჟამად ვაგრძელებ რუსული ენის ონლაინ სწავლებას.
―― რა სახის აქტივობების განხორციელებას გეგმავთ მომავალში საქართველოსა და იაპონიას შორის?
ტაკარაგავა სან: საქართველო შესანიშნავი ქვეყანაა მდიდარი კულტურით. მომავალში, ვიმედოვნებ, რომ იაპონური ტექნოლოგიების, პროდუქტებისა და იდეების წარმოდგენით შევუწყობ ხელს საქართველოს კიდევ უფრო კომფორტულ და საცხოვრებლად სასურველ ქვეყანად ქცევას.
